Onderstaand schilderij werd door mij in relatief korte tijd geschilderd. Inspiratiebron was het werk van Mark Rothko. Het kwam puur gevoelsmatig tot stand met als voortgaand doel er spontaan een verhaal bij te schrijven. Het schilderij en het verhaal staan hieronder:
Geleidelijk aan nader ik het rode huis. Op de eerste verdieping brandt licht en het raam is half geopend. Het bovenlicht is goud-oranje getint en draagt een kruis met in het hart een rode knop. Een robijn. Een roos ook. Het geheel ziet er nogal kerkelijk uit.
Niet vreemd, zo blijkt snel, want ik herken het als het raam van de pastorie aan de Mathenesserlaan.
Ik, vandaag een vogel, vlieg naar het open raam en nestel mij op de vensterbank. Buiten is het donker en het is dus wennen aan het krachtige licht van de oude gloeilampen hierbinnen.
Een bekende plek. En ik ben hier lang niet geweest.
Ik raap al mijn moed bijeen en vlieg naar binnen. Bijna overal staan antieke meubelen. Een ervan is een vitrine met geslepen glas. Daarin staat een servies. Ook is er een laag dressoir en een massieve eiken tafel in het midden van de ruimte. Daarop een smyrna tafelkleed dat mij wel heel bekend voorkomt. Ik ben ook weer in mijn oude (rlijk) huis.
In de hoek staat een kooi met daarin een bontgekleurde papagaai. "Lorre koppiekrauw" klinkt het vanachter de tralies. Het is een veelkleurig mannetje. Rood, groen, geel, blauw, hij heeft het allemaal. Zijn snavel oogt wat grijzig en op zijn kop heeft hij een pluim die opveert als hij knikt.
Zijn soms wat rollende ogen kijken mij veelzeggend aan, maar woorden schieten hem tekort.
"Ik vind jou lief." Ik hoor het mijzelf zeggen. Het lijkt of hij mij hoort en hij heft zijn ene poot in mijn richting. Ineens is hij helemaal wit met een oranje snavel en pluim.
"Krauw, krauw ".Ja, een spreker is het niet. In ieder geval nog niet.
Zijn opgesloten zijn roept bij mij een gevoel van mededogen op. Opnieuw kijk ik hem aan en hij lijkt iets te willen zeggen........Ik kan hem niet verstaan, wel voelen.
Ik besluit hoe dan ook de deur van de kooi te openen en hem zijn vrijheid te geven.
Daar zitten we. Samen op de vensterbank. Samen. Hij en ik. Boven ons een stralende sterrenhemel.
Stilte. Veel stilte. Mijn God wat voelt dit goed en wat heb ik dit gevoel lang gemist. Zo dichtbij de ander en toch ook bij mijzelf.
Een koele bries zet ons aan om te vertrekken. Aan de horizon gloort het licht van een nieuwe dag.
Samen vliegen we uit
Het licht tegemoet.
Vrijdag 3 april 2015, Henk.
