Een reis met verhalen.

 Het is dinsdagmiddag en het is goddelijk lenteweer. Ik ben weer in de Eendrachtspolder en kan voor het eerst buiten zitten. Ja zelfs insmeren is een optie. Het is er weids en stil. Het enige geluid komt van de vele honderden watervogels, druk bezig met allerlei voorjaarsgedrag.

Ook als de zon lager gaat blijft het zacht en terwijl de wind wegvalt ga ik lopen langs de wedstrijdbaan. 8 keer 250 meter, zo geven de grote gele borden met zwarte cijfers aan.

En terug. Het heeft iets bemoedigends. Ik weet exact hoeveel ik loop en ook hoelang ik daarover kan doen.

Op de roeibaan verschijnen inmiddels de eerste roeiers, die met rustige gestage slagen het stille water doorklieven. Een coach op de fiets doet zijn werk. Helaas met een megafoon. Klinkt als een zeldzame watervogel met een te grote snavel.

 Ik voel me hier erg thuis en, hoe poëtisch, wil ook - nog niet - naar huis - nog lange niet. Pas als de zon bijna onder gaat keer ik terug naar de stad.

 

Terwijl ik in de brievenbus een wat fractaliaanse kaart vindt, die nogal koud en blauw overkomt vraag ik mij af welke boodschap deze kaart voor mij heeft.

Ik bekijk ‘m nog eens goed en eerlijk gezegd: ik heb er niet zo’n boodschap aan. Oogt spiritueel, maar is ijskoud. Komt van down under. Diepvries is wat ik zie. Wie stuurt mij nou zo’n kaart ?

Een ijsrijk opgebouwd uit fractals. Ergens in de kern duikt wel iets potentieels lichts op, maar dat blijft zwak. Ik mis warmte, rood, geel, oranje. Warme kleuren, warme mensen, warme klanken zoals bij Deva Premal en Miten of Dan Gibson. Leven.

Ik krijg herinneringen aan een jeugdfilm . Nardia. En zie de ijskoningin in haar koets naderen, een van de kinderen meelokkend met Turks Fruit en ander lekkers. Maar na de verwennerij is er de hardheid, de afsluiting. Met veel grootspraak verstevigt zij regelmatig haar zelfbeeld. Heerseres te zijn, daar gaat het om.

Wonderlijk hoe verraderlijk aantrekkelijk deze koningin is in haar handelen en presentatie. Zo iemand volg je graag, totdat……….je er niet meer toe doet.

Waar is mijn lente-roeibaan gebleven ? Waar ben ik hier ?

Is dit het land van melk en honing , van de grote gebaren en ultieme lofzang ? O, wat een goedheid wordt hier uitgedragen en georganiseerd. Wat een fantastisch luchtkasteel, maar dan wel opgeblazen.

Daar op de opgepompte toestand mag plezier gemaakt worden.

Iemand in mij wil er het liefst een gat in prikken, zodat er eindelijk lucht komt en er alleen maar een slappe hangende  plastic toestand overblijft. Weg met die eeuwige compressor. Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg.

 Het moet er allemaal even uit. En dat is goed. Teveel is teveel.

Ik vind haar mooi zoals zij daar zit, licht gebogen over haar vele talenten. De rode zomerjurk en haar zachtgebruinde huid in de Franse namiddagzon. Ik zie schoonheid en een prachtig speels innerlijk kind. Zuiverheid ook.

Ik hou van haar, gewoon al door te kijken. Eeuwigheidswaarde.

En wat een prachtige heldere stem. Een zacht verdriet is welkom.

 Zij ziet ook mij en..... mijn talenten.

Dag lieve jongen, wat heb jij een mooie doos bij je. En wat een mooie vogel staat daar op. Hij kijkt mij aan en zegt: doos ! Oh wat jammer dat ik je laatst niet heb kunnen zien. Je bent zo gegroeid en herinner me nog die kleine voetjes die zacht tegen mijn hand drukten, waarna je een wel heel ontspannen houding aannam. En later hoe je elke keer in de tuin probeerde om gras te eten. Een mooie milde dag. 

Doos ! Je doet mij zo rondrennend  denken aan een kleine bij, nog heel jong en vol verwondering. Kijk, doos ! Hij blijft het herhalen als wil hij zeggen……..doos !

Het past zo bij je. Steeds zoeken naar eigen ruimtes. Daar moet dan alles even voor wijken en soms kom je dan iets tegen wat je niet los kunt laten. Doos !

Ineens is hij groot. Hij kijkt me aan met zijn heldere blauwe ogen en zegt: Ik ben als deze doos. In mij huist een prachtige veelkleurige vogel, dat kun je zelfs aan de buitenant zien. Die vogel wil ik met jou en anderen delen. 

Ik bedank hem voor deze boodschap. 

Hier heb ik wat aan.

Doos

Niet      zomaar

Rijk       van        inhoud

Ik     ben     een     vogel

Ook

Henk van der Veen, Malmöpad, maart 2015 ,met dank aan Janneke.