Wil je mijn proefkonijn zijn ? vroeg Janneke. Naar ik begreep heeft zij er een heleboel. Het bleek te gaan om een avondje schrijven en daar had ik wel zin in.
Ik zei nog: weet wel dat ik enig in mijn soort ben, maar dat was geen bezwaar.
Janneke nam mij mee door een aaneenschakeling van opdrachtjes, die tot verfijning van een bepaald thema moesten leiden. En of dat gelukt is ? Oordeel zelf.
Hier komt mijn verhaal:
Mijn God wat een suiker zit daar op. Even afkloppen, maar dat is niet zo simpel. W. ziet er helemaal niets in: overal zit al suiker in. Ik doe niet mee, zegt hij en hij pakt zijn in folie gewikkelde broodje gezond.
Hap hap. Zo ga ik verder. "O, wat is dat van binnen lekker en zo zacht". De dames reageren spontaan vanuit een modus die zomaar te maken kan hebben met de film "Fifty shades of grey", waar recent een 2000-tal vrouwen naar gekeken hebben. Er wordt wat dubbelzinnig gelachen terwijl ik eigenzinnig door ga met met mijn kanjer.
Die film, is dat niet iets voor de ladies van de huisartsenpost Rijnmond ?, zo gaat het door mij heen. Maar ja die gaan eerst met een medium aan de slag. Contact met de doden, terwijl er zoveel levenden zijn om contact mee te maken.
Ik ben aan mijn laatste hap en dank met de kruimels rond mijn mond J. die voor deze heerlijke verjaardagstraktatie heeft gezorgd. Tel 85, look 70. Prachtig.
Een kanjer pur sang.
Dan komt J. binnen met een kapje voor haar mond ( zat een grieppatient in de taxi ). Ik, onschuldig: Goh ga jij ook al naar Syrië.? Ze kan erom lachen. Kijk zegt ze ( doekje weg om haptonomie te beoefenen ): ik heb appelwangen. In een paar dagen 6 kilo aangekomen. Het staat haar wel, wat meer body. Daar kun je mee naar Spanje ( geen Syrië ). Wel je vader meenemen.
De laatste appelkanjer ( die voor de recent overleden P. ) blijft in de doos en gaat mee terug. J. is blij dat wij van zijn geste genoten hebben en na een paar injecties is zelfs zijn schouder weer op het oude niveau. Niks voor jou ?, zegt hij. Au !
Dan rij ik naar huis in mijn goeie ouwe kangoo express grand comfort et Grand Volume. Het afscheid nadert. Ben al veel met mijn Lodgy bezig en of ik wijs gehandeld heb. Voordelen als nieuwer, luxer versus nadelen als kleiner ( niet meer staand kunnen doen wat in de kangoo wel ging ).
Dat wordt naar buiten op de camping of misschien verzin ik wel iets slims
Ik ben ineens in A Rigaud bij volle maan. Stilte. een nacht om van te dromen.
Janneke roept mij terug in het nu: associaties maken naar aanleiding van een belangrijk woord.....
Ik wil verder. Maar waarheen ? De laatste weken ga ik in de geleide meditaties door landschappen met Boeddha-tempels temidden van zonnige perspectieven. Heuvels oplopend naar de Graal en de eeuwige jeugd ( denk aan J. ) en wandelen door de eindeloze lavendelvelden van de Drome, waar ik mijn grote rugzak heb afgeworpen ( zo te voelen heb ik 'm ook weer opgepakt ). En oh wat mooi dat zonnige Toscane met haar campenile en klokjes en de van rijk gebrandschilderd glas voorziene eeuwenoude kapel.
Al dat kleurige licht terwijl elders afwijzing, heel subtiel, zuigend, intrigerend en meditatief verwoestend zich doet voelen. Er zijn Seperatisten in de buurt. Ik wil niet terugschieten. Dat valt mij zwaar. Ik wil verder. Waarheen weet ik wel, maar wie reist er mee ?
Janneke roept en ja hoor "Ik moet woordjes produceren". Kom niet verder dan dat liefde zo mooi is. En dat alles 3 keer. Een popsong in wording.
We gaan een cascade doen zegt zij. Ik sta onmiddellijk aan de hand van mijn moeder ( ik ben 5 ) een poging te wagen de watervallen van Coo te bedwingen. Later heb ik daar nog de Sambre afgepeddeld. Ook mooi.
Maar goed mijn cascade:
Er zit een gat in het hoofd van opa ( een Fries ). Ik kan het zien. Zijn derde oog ziet er niet best uit.
Gas, gas, er is gas ! Aan het gas zul je bedoelen, zegt een stem vanachter de keukendeur, herkenbaar als die van oma ( een Groningse helderziende ).
Van der Veen , waar gaat dat heen ? In ieder geval niet op de VVD en PVDA stemmen !
J. zegt het ook al.
Borgesiusstraat. Oom Joost komt de trap op - henkie ! henkie ! henkie ! Ik ben klein en onschuldig en sta daar net met de pook in mijn hand te spelen. Het hoofd van oom Joost is vlak voor mij en ik sla op zijn oog. Bingo !
Hij stopt met het roepen van mijn naam en kijkt als een oorwurm, net zoals dat "wijf met de lange poten"doet. Lange poten ! Ja perspektief is ook op deze leeftijd al mijn ding. Nu pas realiseer ik mij dat ik keihard in die enge kuiten had willen bijten. Een van die dingen die ik heb laten liggen in mijn leven.
Anderzijds zou moeder boos zijn geworden en datkon ik niet gebruiken met een boze oom Joost op de trap.
Hoe zit dat met het object wat je hebt meegebracht ? vraagt de strenge juf. "Je brengt een reisgids mee en je verhaal gaat over een pook.
Achter mij hoor ik supporters: Henkie! Henkie ! Henkie !.
De juf buigt zich bestraffend naar mij toe. In mijn zenuwen pak ik de reisgids , rol deze op en sla de juf vol op haar oog. Een succesvolle handeling. Daarna krijg ik alleen maar heel lieve meesters.
Zo groei ik door en zit te pokeren aan de bar bij TVO. Met een staal gezicht bluffen lukt mij goed ( mijn trillende benen zitten toch onder de bar ).
Rijk ben ik er nooit van geworden.
Oom Joost ook niet. Wel blauw.
Janneke zet nu haar meegebrachte object voor mijn neus: een weckpot met gekleurde steentjes. Of ik daar een verhaal over wil schrijven ( ze bedoelt: dat ga je doen ). Inmiddels is er Braziliaanse wijn in de glazen en durf ik wel:
Dag Henk. Hier heb je een potje met tanden die wij in de familie verzameld en doorgegeven hebben. Opgeweckt verder is onze leuze. Zie zitten in een klein langwerpig potje en zijn afgesloten met een stevige klem en rubber ring. Stevig dicht is goed. Bij koud weer kunnen ze gaan klapperen en voor je het weet vliegen de tandjes over de tafel of erger. Dat klapperen op zich is al een rotgeluid.
Ik neem het potje in mijn hand en kijk naar de rijk gevarieerde inhoud. Die ene roze lijkt wel de hoektand van tante Connie. Alles bij haar was roze. ook de bril waardoor zij keek. Ze stoorde zich regelmatig aan de witte kleur en heeft toen in een nagelstudio er roze lak op laten zetten. Stond heel leuk bij haar roze bloes met rushjes.
Die van oom Kees ziet er anders uit. Staalhard. Net als zijn karakter. Hij doet mij denken aan Jaws uit de James Bondfilm. Zon tand. Als biefstuk op weg naar zijn mond zijn: een verschrikkelijk vooruitzicht ! Ja, als oom Kees ergens zijn tanden in zette, dan voelde je dat.
Overgave werd bij ons in de familie breed beoefend.
Iets raakt mij. Ik voel verwarring. Ik zie ineens het versteende tongetje van poes Mies. Dat tongetje was altijd zo lekker ruw alsie over je wang ging. Iemand heeft 'm na Mies 'overlijden, gepolijst, zodat ook dit op een familietand lijkt. Ja een rare familie met rare gewoontes. Een pot vol.
Het einde van de cursus nadert. Even nog een elfje en dan naar huis. Daar gaat-ie
pokeren
mijn leven
nooit echt weten
wat er gegooid wordt.
Uchon, Rotterdam, 13-02-2015.
Met dank aan Janneke. Een aanrader.
meer lezen ?
www.artohotze.blogspot.com
www.deverwonderingvanhetbeeld.blogspot.com
www.galerieartohotze.blogspot.com
arto.hotze@hotmail.com
jannekehoek@planet.nl
