Een modern sprookje 1.

Hallo, mag ik mij even voorstellen: Ik ben Yes, ik ben de toetsenist van het onderwaterorgel bij het onderwaterorkest. Wij spelen alleen als de zee rustig is, anders spoelt ons publiek weg.

 Ik vind het erg leuk om te doen, ik kan helemaal los gaan, maar ja………………………..er is bijna niemand die naar mij en mijn muziek luistert. Daar onder water drijft van alles voorbij, maar interesse ? Ho maar .

  Ik kan me dan ineens doodongelukkig gaan voelen, krijg moeite met mezelf en het liefst zou ik dan breed omarmd worden en een beetje wegkruipen. Natuurlijk wordt ik daar onder water altijd omarmd door datzelfde water, maar ja…..dat voelt niet stevig. Een beetje waterig zal ik maar zeggen.

 Vervelend allemaal, want eigenlijk zit er veel leven en plezier en creativiteit in mij. Alles om mij heen doet alles om mij te dempen, zo lijkt het en daar kan ik dan boos en wanhopig van worden. Ik roep dan ineens heel hard om hulp. 

 

Een passerende goudvis zei: 

Waarom ga jij niet met je probleem naar het Malieveld ?

Nu stond ik laatst in een spoortunnel die onder water was gelopen.  En werd het me even teveel. Ik riep heel hard: Help !

Dat hielp, want op dat moment reed de trein naar Den Haag de tunnel binnen en stopte.

Blub, zei de conducteur.

Blub too, antwoordde ik gepast en stapte in de 1^ste klasse naar binnen. Ik wil vandaag het beste voor mezelf, zo ging het door mij heen.

Eenmaal op het Malieveld belandde ik temidden van een demonstratie tegen dierenleed in het algemeen. Hier moet ik zijn, dacht ik.

Marianne Thieme riep iedereen op om het”niet langer te pikken”  en temidden van de kippen die het daar volstrekt mee eens waren ging ik uit mijn dak: Ik pik het niet langer ! Dat voelde goed, maar na een kwartiertje roepen werd ik toch wat moe en ging ik naar de zijkant van het Malieveld – daar was het gras groener en scheen de zon. 
Oh wat voelde ik mij relaxed. Eindelijk had ik het een en ander boven water gekregen en  viel ik in een ontspannen slaap.

Ineens stond Marianne Thieme over mij heen gebogen. Een mooi gezicht. Ze zei: onze toetsenist is in het water gevallen, zou jij hem willen vervangen ? In een flits stond ik overeind en in een tweede flits stond ik achter het keyboard en beukte op de toetsen. 
 

Voor mij duizenden dieren die helemaal los gingen. In extase. Hier had ik altijd van gedroomd. Hier werd ik gehoord en gezien.

Yes !

O ja, mocht je willen weten hoe ik eruit zie: ik sta rechts vooraan op het grote podium.