Peter.

Henk kun jij even mijn telefoon uit mijn jaszak halen ? Ik voel ‘m wel, maar kan er niet bij. Hij oogt wat vermoeid, beweegt langzaam en vraagt om hulp.

Ik verdiep mij in de vele zakken en voeringen van zijn jas. En na het systematisch verkennen komt de telefoon op tafel. Peter is opgelucht en dankbaar. 

Van onder de tafel haalt hij een fles wijn minus een glas en geeft deze aan mij.

Dit is niet mijn smaak zegt hij. Het lijkt mij ook niet de mijne en ik geef ‘m aan vriendin Malke. Peter vindt dat een uitstekend idee. Als het maar goed terecht komt.

We zwemmen al tientallen jaren op vrijdagochtend, dezelfde tijd in het zwembad van de Zevenkampsering. Met een groep. Als er iemand niet is of kan gaan er bellen rinkelen. En dat is mooi. We zijn zuinig op elkaar.

Na afloop drinken we koffie en thee en als er iemand jarig is wordt er getrakteerd. Peter genoot daar zichtbaar van. In meerdere opzichten en als er een taartje over was  dan wilde  Peter deze wel voor bederf behoeden. Hij hield van eten.

Peter was echt van Feyenoord en toch bracht zijn hart hem steeds weer terug naar Ommoord en de Zevenkamp. Om  gezonde en zieke vrienden te bezoeken, om geduldig te vissen in de plas aan de Wilsonweg of om zijn geluk te beproeven in de loterijwinkel.

En hoewel dat krassen van loten nogal eens tot teleurstelling leidde, vergeet ik nooit het moment dat hij glimmend en apetrots met zijn nieuwe auto bij het zwembad verscheen. Het geluk had hem dit keer toegelachen en hij genoot ervan met volle teugen.

Jarenlang wisselde ik muziek met hem uit. Mooi om een zoon te hebben die goed kan downloaden. Als ik dan in het zwembad kwam waadde hij door het ondiepe naar mij toe en zei: Henk , ik heb nu iets heel moois voor je. Echt iets voor jou. Met zijn hand maakte hij dan een fijnzinnig gebaar, zijn hoofd ging iets omhoog en hij sprak het uit als een Franse kok die zij menu wil delen.

Hoe anders kon hij klinken als hij ergens niet zo blij mee was. Het kwam dikwijls uit de grond van zijn hart.

Een goed hart:  De laatste jaren ging hij vriend Jan met zijn auto thuis ophalen. Jan kon niet meer komen  zwemmen, maar koffie en de gezelligheid van de groep dat vond hij fijn. We hielpen Jan dan in de auto en Peter zorgde voor zijn veilige thuisreis.

Zwemmen deed Peter niet zoveel. Het was meer baden en sorry Peet  zwammen. Daar genoot hij van. Altijd ruim voor tijd aanwezig keek hij dan vanuit zijn terrasstoel naar zijn zwembad.  En altijd was hij er als eerste uit. Dan was de privédouche nog vrij en kon hij heerlijk aan de slag met de meegebrachte shampoo. Een moment voor zichzelf.

Inge Malke en de andere dames  waren er voor de emoties. De beide Japen , Wijnand en ondergetekende waren er meer voor de stevige verhalen. Zo ging het jaar in jaar uit. Niets wees er de laatste vrijdag op dat hij niet meer zou komen.

En dan zit Peter thuis aan tafel met zijn huishoudelijke hulp Maria. Hij vertelde soms heel  liefdevol over haar. Een gezellig moment in het alledaagse leven.

En als Maria in de buurt is is de kans op een engel ook groot. Mogelijk kwam er op dat moment een naar Peter toe en zei:

Peter ik heb nu iets heel moois voor je. Echt iets voor jou. Het klonk hem als muziek in de oren. Hij ging mee.

Peter heeft rust en stilte gekregen. En vrede.

Henk , Rotterdam, 02-02-2015