Hartkloppingen en Spaghetti Bolognese.
Dat was schrikken. Ik was gewend dat bij flink sporten mijn hartslag altijd meebewoog. En dat we dan na afloop samen konden gaan uitrusten met een biertje. Vandaag echter niet. Tijdens mijn lunch werd ik wat vreemd tussen de oren, terwijl mijn hart er op los bonkte. Da’s niet goed, bedacht ik. En besloot even te gaan liggen zodat de pomp in mij echt zou weten dat het rusttijd was.
Niets van dat alles en gevoed door ongerustheid belde ik de spoedarts. Zij kwam razendsnel en constateerde dat mijn boezem ( wat een mooi woord ) en mijn kamer even niet goed op elkaar afgestemd waren. Tsjonge ! Een goede vriend gebeld en die kwam zo snel mogelijk. Pas toen liet de arts mij los. Mooi was dat. En zie: met mijn cardiobrief had ik binnen de kortste keren een verstelbaar bed in IJsselland. Ik werd onmiddellijk ingeplugd.
Het zag er allemaal wat anders uit dan de vorige keer in 1969, toen in het oude Franciscus mijn amandelen gepeld werden. “U moet er rekening mee houden dat u een nachtje moet blijven”, zei de dagzuster. Daar werd ik heel rustig van ( alhoewel ).
Ik kreeg gelijk bezoek van verpleegsters, artsen, apothekers die allemaal heel vriendelijk vertelden dat ze ermee bezig waren. Er kwam zelfs een bottelier die een kraantje aan mijn elleboog maakte, waar iedereen aan behoefte uit kon tanken. Ook mocht ik mijn avondmaal uitkiezen. Dat werd de Spaghetti Bolognese.
Soms was het even stil op de kamer en kon ik op mijn gemak geduld oefenen. En dat was nodig. Tegenover mij lag een oudere dame die haar kans niet onbenut liet om mij te vertellen welke tegenslagen zij tot nu toe in haar leven had ervaren. Zo te horen gaat het met mij nog best aardig, bedacht ik. Maar eerst moest ik op de foto en hoe leuk: de mobiele camera zag eruit als een giraffe. Met een lange hals die op mij gericht werd.
Rond 5 uur kwam de verlossende mededeling: ik mocht naar huis, mits ik terug kwam. De verpleegster begon mij te ontpluggen en meldde heel liefdevol dat er wel wat borsthaar zou sneuvelen. Een driewerf Au!
Ik had net mijn schoenen aan toen de kokzuster met de Spaghetti Bolognese binnenkwam. Ja meneertje, wel opeten. Daar gaat mijn eigen risico, dacht ik gehoorzamend.
En eerlijk: het smaakte heerlijk.
Henk van der Veen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten