24-07-20……………………312
Goudblond haar.
Soms bij een bepaalde lichtval kan ik het nog steeds zien. Alsof ik in een tijdloos venster kijk.Ik heb hem lief die jongen en zie hem dikwijls terug in de jonge kinderen om mij heen. Spontaan reagerend op alles wat zich zo voordoet en steeds in het Nu, totdat anderen zeggen dat je naar de toekomst moet kijken.
En dan….is er ineens ook het verleden, dikwijls vervaagd en soms door in – of uitwendige prikkels ineens heel helder. Met vader tussen het graan. Ook goudblond. Het graan bedoel ik. Wat verlegen kijkend naar de camera en de persoon daarachter. Kan ik dit vertrouwen ? een innerlijke dialoog van een kind met twijfels.
En dan breekt er een big smile door, gekkigheid gaat meedoen. Hij leeft op, zoals na de oorlog met “Licht en lucht” aan het strand of op vakantie met veel kinderen uit een bevriend gezin. Ingrid, Astrid, Fien, Karel, Anton, Ed …………..een feest. Je kunt het zien: daar voelt hij zich thuis.
Die lach wordt de laatste jaren steeds meer zichtbaar en hoorbaar. Ik verwonder mij als Maurice tijdens een EFT-bijeenkomst zegt: jouw lach klinkt zo open, zo natuurlijk. Mooi is dat. Het is ook mijn stem, die dikwijls sonoor en warm kan klinken. Purple Rain zing ik in het zwembad. De “juf wil er meer van. ”I like it”. Wat mooi. Mijn warme vriendenkring die mij op mijn 75ste verrast met een surprise-party. Goudblond word hij daarvan. Hij straalt.
Ben ik dat ? Er klinkt ongeloof in door. Ja, zo ben jij ook. Het doet hem goed: waardering en zelfwaardering. Steeds vrijer wordend van dat verborgen bestaan van mogelijk niet deugen en dus maar heel voorzichtig en angstig zijn.
Hij is vrij gekomen in mij. Die kleine gevoelige jongen met zijn verlangende hart. Ik kan hem zien en bij een bepaalde lichtval heb ik weer een goudblond haar.
24-07-20……..157
De straat van mijn kindertijd
Een straat uit mijn kindertijd is de Robert Fruinstraat. Ik sta daar voorovergebogen bij het knikkerspel. Louis Pollé, mijn ( vervelende ) buurjongen is er ook net als Wimpie Baarleveldt en zijn zusje. Soms keer ik er in een droom nog wel eens terug, daar onder de acaciabomen, die dan nog jong zijn.
De sjieke herenhuizen op de Heemraadsingel, waaruit eens een verdronken nog werd opgevist. Ze was toen dikker dan in het normale leven en trok veel belangstellenden. Ook zie ik mijzelf zittend op een slee, op het ijs, verlegen kijkend naar de camera.
Kort gelede nog, had ik, zittend in de kamer en tv kijkend een plotselinge flashback. Ik keek vanuit de 2de etage naar buiten. Naar de straat en de speeltuin, die de plaats had ingenomen van de weggebombardeerde huizen. De Elisabethkerk was blijven staan. En dat bleek voor toen een groot geschenk.
24-07-20……………….260
De kleur van mijn kindertijd.
Van goudblond ( zuiverheid ) tot diepzwart ( zwarte legers ). Van hemelsblauw ( Maria ) tot diep paars ( kerkvorsten ). Van bloedend rood ( geweld ) tot helse vuren ( verbranding ).
Vuur was er altijd. In de mensen om mij heen die de bombardementen hadden meegemaakt en niet verwerkt, wel verzwegen. In de onderlinge haat en beschuldigingen. In het na-smeulen van de ontmenselijkte puinhopen.
Het heilig vuur in vader dat onbewust de verkeerde kant op bewoog en meer destructie opleverde dan groei en vertrouwen. Het deels verstopte vuur van mijn moeder, deels door angst gevoed, vond een kanaal in de kerk en het heil der zieken ( Lourdes ).
Tientallen, zo niet honderden schilderijen zijn de afgelopen 20 jaar door mij naar buiten geprojecteerd. Een verwerking van al dat naar binnen geklapte vuur en passie. En dan, steeds weer terugkerend: water. Altijd, ja altijd moest er geblust worden. Ik zou een bijzondere brandweerman geworden zijn, maar het beangstigde mij.
En als je zoveel vuur en water gezien hebt dan raak je uitgeblust. Dat gebeurde mij in 1984 na de dood van mijn vader. Uitgeblust, burned out, zeiden de artsen. Een lange moeizame weg volgde. Ik ging door. Ontdekte meerdere passies die mij tot dan toe onthouden waren: zingen, dansen, schilderen.
Ik begreep plotseling de diepere symboliek van mijn religieuze komaf. Dat alles leidde tot mijn zoektocht naar Heilig Vuur. Die tocht loopt nog steeds. Vol verwachting naar dat unieke moment dat “het” weer stroomt. Dan ervaar ik blijdschap, liefde en eigenwaarde.
Henk.
24-07-20…………………………274
K-Swiss. Ik moest er wel aan wennen. Het was echter de enige schoen die echt comfortabel aan mijn voeten zat na het verdwijnen van de Heilige Graal der tennisschoenen: Adidas Nastase.
Gedurende zo’n 20 jaar heb ik deze Nastases gebruikt. Sterker nog : op sommige momenten werd ik Ilie Nastase. Een diepe forehand op de baseline of zo’n geslepen korte backhand achter het net het bracht altijd een brede smile op mijn gezicht…..als het lukte.
Ja Ilie verdiende er dank zij mij en anderen veel aan, maar een goed gevoel is ook wat waard.
Op een zekere dag echter liet Adidas mij in de steek. De Nastases gingen uit het assortiment en daarmee verdween de ideale pasvorm voor mijn wat doorgezakte voeten en juichende grote tenen . En mijn tennisniveau zakte mij in de schoenen. Gelukkig was jonge Han Ophof bereidwillig om voor de stam van de Nastasieten wat resterende exemplaren te bestellen.
Maar ook die bron droogde op. Peter Bolle was er getuige van. Adidas werd een wreed merk en voor mij aanleiding in ook in Frankrijk in achterafwinkeltjes op zoek te gaan en daar de restanten op te kopen.
Ik weet het moment nog toen mijn laatste Nastasezool het begaf. Weg profiel. Weg goede vriend. Het werd tijd voor iets anders. De nauwe Nikies en de zwemvliesachtige Stan Smith vielen al snel af. Het werd K-Swiss , wat klonk als een merk chocolade. Het was niet anders.
Soms loop ik nog langs de winkel van Han Ophof. Ik kan hem niet zien. Hij mij wel en dan roept hij : Nastase ! Letterlijk een grapje uit de oude doos.
Henk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten