De doorgang.

De Doorgang.

Endor gaat nog even zitten op de grote steen aan de rechterzijde van het terras en kijkt terug naar de weg die hij de afgelopen tijd heeft afgelegd. Dat was niet altijd gemakkelijk. Een inwijdingsweg, zo lijkt het wel en zo voelt het ook..

Ineens is hij met Elly in Zuid Afrika. Zij is er geweest.Hij niet. Hij doet dat anders:  Nkosi Si Kalele Afrika. Hij zingt, danst, voelt en leeft het voor haar en voor zichzelf. Reizen doet hij meestal van binnenuit. Ook nu. Nu zwemt hij al zingend naar haar toe. Ze is aangenaam verrast en blij. Samen ronden ze nog eens  Kaap de Goede Hoop. De omstanders kijken verwonderd toe.                                                              

 Heb je nog meer? vraagt ze. Dat is geen probleem . Als het bij hem stroomt, dan stroomt het: Ema Weni,  Homeless, Amadolo, Hina Tsitsunga...........U klinkt als Bing Crosby zegt een Vlaamse dame als hij  White Christmas inzet. Een bevrijde stem is fijn om te hebben . Een stem te zijn ook.

Aarde, rode aarde, grote groene bomen. Er komt geraaktheid op. Wat is opa's favoriete dier vraagt hij aan Tijmen. Hij doet zijn trui zo omhoog dat oma het niet kan zien. Unieke kans . Een zebra dus, roept hij. Goed gezien !

Zeg maar ja tegen het leven. Venantiaanse filosofie voor mensen die lijden. Zing het eruit. Breng het in beeld, laat het uit je pen lopen. Klaagzang. Dames......weg met die Christusdoorn en pluk de rijpe appels. Mannen zijn er gek op.

        De stemmen worden milder en harmonieuzer. Er wordt thuisgekomen. 

                          De juiste toonzetting. In acceptatie en afstemming.

Het wordt wat koeler. Over hem heen valt de schaduw van het witgepleisterde gebouw. Nog een keer kijkt hij naar het landschap beneden en gaat  dan naar binnen door de poort. Deze poort achter zich sluitend.

                                                                    

Hij loopt naar de ronde tafel in het midden van het gebouw. In een bedding ligt daar de gouden kristal die hem  enige dagen geleden geschonken is. Glanzend, goudgeel en transparant licht komt naar hem  toe. Hij legt zijn beide handen op het kristal en       vervolgens op zijn hart. De meridiaan komt tot rust.

Michel vroeg kort geleden met hem te willen kijken naar het veld van de onbeperkte mogelijkheden. Daar hoort, bemerkte hij, een kind bij. Voor een kind is de wereld zo. Het leeft die wereld in overgave, die ook daarnaast om - liefdevolle - begrenzing vraagt.  

Hij richt zich op de deur die open staat aan de andere zijde van de tempel. Het warme zonlicht, goudgeel, transparant komt de ruimte binnen als een ouder die het pasgeboren kristal omhelst. Daar ga ik zo doorheen, weet hij.

Eerder was hij er even op verkenning, maar nooit verder dan enkele meters. Een keer verhinderde een grote donkere figuur hem de doorgang. En hoe anders dan vroeger: Hij liep op hem af en omhelsde hem in dankbaarheid. Daarna opende zich de doorgang.

Even dwalen zijn gedachten weer af naar de bevrijding van de zwarte hengst, die zolang tegen de luiken van de benauwde stal had gebeukt tot deze uiteindelijk en gelukkig openbraken. Met tomeloze energie naar buiten. Alles los. Wild in het rond springend, niet te berijden. Niet ?        

 Na het uitrazen wel, maar alleen door een berijder met een gouden hart. Warm, glanzend, transparant. Een paardenfluisteraar pur sang. Hoe zullen we je noemen ? Het is hem nooit eerder gevraagd. Iets met Rik ? Doe dat maar.

Hij slaat de lange witte mantel met het rode kruis linksonder over mijn schouders. Hij is er klaar voor: een nieuwe ruimte met nieuwe mogelijkheden. Inspiratie, vertrouwen en overgave. Het begint vandaag. Eh.....is al begonnen.

Henk.

Rotterdam, 1 januari 2015.