Of ik op vrijdagavond mee wilde doen met klaverjassen? Nu dat wilde ik wel. Ik had tijd en zin en het was al weer zo lang geleden dat.......
Hoe dichter ik bij het clubhuis kwam, des te sterker besefte ik dat ik daar straks te midden van de professionele broodspelers zou zitten. U kent ze wel: klaverjassers die niet alleen al op voorhand weten welke kaarten ze in eigen hand hebben, maar ook alles bij de partner en tegenstanders kunnen doorschouwen. Tussendoor tellen ze de slagen en stapeltjes uit het hoofd bijeen. Tafels vol glimmende, pas opgepoetste ego's die halsreikend uitkeken naar een amateurtje die ze wel eens even vlot nat zouden laten gaan. Het klamme zweet stond in mijn handen.
Bij binnenkomst zag ik ook enkele mannen van wie ik wel eens met tennissen had gewonnen, maar of dat een voor of een tegen was moest nog blijken.
Ik moest 3 keer een lootje trekken en had dan een soort blind date met een willekeurige partner. Mijn eerste mix leek veelbelovend maar de kaarten die wij kregen waren zeventjes en achtjes..
De troeven lagen bij de buren ( zou dat ook aangestuurd kunnen worden ? ). Het rechterego vertelde nog dat dit een bijzondere avond was. Nog nooit waren zijn kaarten zo mooi geweest. Zelfs niet opzijn verjaardag. Ik voelde me een klavertje drie.
Mijn tweede date verliep niet goed en niet slecht. Te weinig om te winnen, teveel om kans op de poedelprijs te maken. Een grijze pot dus.
Inmiddels werden hapjes geserveerd, zodat ik mijn verholen verbijtwerk meer funktioneel kon maken.
Om mij heen en heel dichtbij werden successen gevierd. Stralende kerels met opgezette borsten van trots. Tot het tij keerde: ik kreeg een veelbelovende kaart, nam de uitdaging aan en kwam uit en met alle vuur dat ik had opgespaard speelde ik het spel, totdat mij duidelijk werd dat de tegenpartij nog beter geoutilleerd was. Nat !
Of ik de volgende keer weer meedeed ? Klonk uitnodigend, maar die vette smile ?
Gedurende de dagen erna kwam er in mij iets onweerstaanbaars op. Ik voelde mij driedubbel ver- en geslagen en stamde ik niet af van de Friezen, die ooit de Romeinse legers gestopt hadden ?
In de laatste 48 uur voor de wedstrijd leefde ik tussen hoop en wanhoop, hemel en aarde. Wat zou het worden ?
Het was er weer gezellig en warm. Bij binnenkomst begroette men mij hartelijk. Ik was immers goed voor veel punten en de uiteindelijke kalkoen. Ik trok mijn lootjes en schoof aan. Een wonder geschiedde. Zoals D"Artagnan ooit gered werd door de 3 musketiers, zo verschenen er 3 klaverjasengelen om mij heen: ideale partners, ideale kaarten. Het bier smaakte zoeter, de hapjes kruidiger. Dit was leven. Niet zo'n beetje, maar all-over.
Mijn puntentotaal leverde kussen, felicitaties, bewondering op. En de eerste prijs, vanavond een flinke cadeaubon..
Gelukkig ben ik bescheiden van nature, dus bedankte ik de tegenstanders die mij dit genot geschonken hadden. Ze zagen er een stuk ouder uit dan vorige week, maar ja, wat wil je.
Als een klavertje 4 verliet ik het pand en het is ook goed te stoppen op je hoogtepunt.
Henk
( publicatie TVO-magazine ).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten