schrijfcafé 20 - 08 -2020.

20-08-20……………………….83

Zitten.

Ik zit goed. Verbonden met mezelf en tegelijk waarnemend rondom. Even los van de bijna eeuwige herrie in de buurt en de bedompte atmosfeer in huis. Vanochtend heb ik in Zevenhuizen 2 heerlijke La Place-broden gehaald. Aangevuld met aardbeien, pruimen en slagers gehaktballen. Gelukkig kon ik mij vooraf en achteraf desinfecteren. Journaal popt op met Joe Biden, weggelopen uit het wassen beelden museum. Triest. Terwijl ik van Michelle Obama tranen in mijn ogen krijg. Voor mij nog altijd First Lady and President.

 

20-08-20…………………….71

Moorkoppen.

Het was feest op de Thomas Morus Kweekschool aan de Stationssingel. “Estote ad alterum, Thomas Morus ducat vos. Van het eerste tot het vijfde jaar hebt vertrouwen in elkaar. Blijf haar trouw het leven door . De schoolgemeenschap Thomas Morus. “Ik sta op zingen”. Pompompom. Daarna was er koffie met moorkoppen. Eindeloos veel moorkoppen. Ik at er drie. Dat was achteraf teveel: Thomas Moorkop ducat plof zal ik maar zeggen.

 

 

20-08-2020

Ben Bos.

Spiritueel leider van het Centrum Psychosynthese Amersfoort. Hij komt als eerste op. Voor mij een ongelooflijke rijkdom om aan zijn instituut te kunnen en mogen studeren. Wat ik daar in 5 jaar en de periodes daarna kon en mocht ervaren maakte van alle eerdere studies – hoe nuttig en maatschappelijk relevant ook – een flauwe afspiegeling van bestaande mogelijkheden. Het was het gaan van een levensweg, begeleid door trainers en gidsen die deze wegen veelvuldig verkend en ervaren hadden. Alle aspecten van mijn persoonlijkheid kwamen aan bod. Een verwelkoming van alles wat donker, licht of daartussen in zit. De angst en de pijn voorbij en het tot groei en bloei brengen van kwaliteiten. De theoretische context kwam later. Eerst ervaren was het credo. Zo kreeg het voor mij de status van een levensschool en inwijdingsweg en opende een wereld die naadloos aansloot bij mijn hoog-gevoeligheid op allerlei vlakken. Ik heb het in- en uitgeademd, net zo lang tot ik het kon en mocht gaan uitdragen.

 

 

20-08-20………………..151

Schoenen.

Ze pasten perfect : mijn nieuwe schoenen. Mooi soepel zwart rundleer. Een goede koop. En omdat er in de werkruimte hoogpolig wit tapijt lag moesten ze wel uit. Onder de kapstok. Het werd een mooie avond, waarbij Rob naast mij wel erg veel met zijn wiebelvoet in mijn energieveld zat te roeren. Niet fijn, maar ik durfde er toen ook niets van te zeggen. Na afloop bleef ik nog even na voor een korte bespreking. Bij de kapstok stonden mijn zwarte jongens mij al aan te kijken: gaan we weer een stukje lopen ? Ze waren blijkbaar heel ontspannen, want ze voelden iets wijder dan eerder op de avond. Tijdens het buiten lopen leek het alsof ze gegroeid waren. Ze zagen er ook niet zo nieuw uit, zelfs in het donker.  Ergens verderop in Amersfoort liep ene Rob met zijn MeToo wiebelvoeten in mijn schoenen. Zijn tenen protesteerden. Terecht !