Parasol.

                                 

                         

Parasol.

Het was een mooie zonnige dag met een stralend blauwe hemel. Bruno, Sergio en Lara waren al enige tijd bezig met een niet te moeilijke bergwandeling. Lara had het niet zo op klimmen. Vandaag echter was het haar dag en zouden de jongens zich inhouden.

"Wordt het een parasol of een parachute?" zei Bruno , terwijl hij verliefd naar de besneeuwde top van de Monta Rosa keek. Ze hadden de touwen en klimijzers thuisgelaten, maar het jeukte wel.

Op dat moment lette Lara niet goed op en ging onderuit op wat los steengruis. Onder het slaken  van niet-melodieuze wanhoopklanken gleed zij het schuin lopend ravijn in. En zo gebeurde wat een paragnost ( iets dat Bruno afdeed als onzin ) recent voorspeld had: Hoogmoed komt ten val.

Lara's moeder kwam uit Alto Adige en had in een gondel de Schiedamse jeneverstoker Jan-Hendrik Hoogmoed ontmoet . Het was liefde op het eerste gezicht en Lara was hun vrucht. En deze Lara zat nu halverwege het ravijn met haar beide benen geplooid om een boompje voor wie dit ook heel onverwacht kwam.

Hadden we nu maar touwen meegenomen, opperde Pietro. Bruno was stil . Hij hield er niet van om naar beneden te kijken, ook al hing zijn geliefde Lara daar.
Bruno klom heel veel vanwege zijn hoogtevrees. Puur therapeutisch dus. Om zijn handicap te compenseren  keek hij daarbij het liefst naar boven en met succes. Hij kende het Val Gardena, de Silvretta en de Marmelada als zijn bovenste broekzakken.

"Er ligt wel een parasol in de auto", zei Pietro, altijd weer oplossingsgericht. Bruno besloot deze te halen.
Lara kreunde zoals ze normaliter op heel bijzondere momenten deed. Zij had duidelijk pijn. Pietro probeerde er, terwijl zij haar mond open sperde, een paracetamolletje in te werpen.
Een bijzonder gezicht vond hij. Haar hongerige, gulzige mond......hij raakte er een beetje opgewonden van en kreeg zin om te snoepen.

Met een paar aan elkaar gemaakte broekriemen en bretels lukte het uiteindelijk de grote parasol bij Lara te krijgen. Toen zij het grote geheel opende tilde een forse windvlaag haar onverwacht uit haar benarde positie. Met een oooooooooh vloog zij op de wind naar het lager gelegen pad. Dat had de paragnost nu weer niet voorzien, zei de opgeluchte Bruno.

Die avond, in de blokhut, bij de open haard, bonsde haar hart nog steeds na en stelde zij de ultieme vraag: Wordt het morgen een parasol of parachute ?
Ja, Hoogmoed is iets hardnekkigs.

Henk,
Bourguignon les Morey, 12 augustus 2020.

Met dank aan J. Casagrande voor zijn steunende support tijdens de afwas en Paolo Cognetti voor zijn namen.

354.